Zmienił się kierunek oczekiwań osób z niepełnosprawnością, z biernych i zależnych
potrzebujących opieki na współuczestniczących w przemianach społecznych w formie
aktywnej skoncentrowanej na potrzebach wsparcia.
Istotne jest nie tylko wsparcie środowiskowe, odnoszące się do zasobów społecznych, ale również to wewnętrzne,
wynikające z osobowości człowieka, dzięki którym pokonuje sytuacje kryzysowe, bariery
wynikające z niepełnosprawności.
Decydowanie o sobie, o swoim postępowaniu, realizowaniu swoich potrzeb
stanowi impuls do rozwoju, do radzenia sobie w sytuacjach trudnych, funkcjonowania
w codziennym życiu. Świadomość własnego potencjału i obszar spostrzeganych zasobów
odgrywa bardzo dużą rolę. Analizując potencjał osoby z niepełnosprawnością, skupiamy
się na takich cechach, jak: samoakceptacja oparta na pozytywnej ocenie, poczucie własnej
skuteczności oraz własnej wartości, poczucie koherencji, optymizm, poczucie kontroli
i samokontroli, określane mianem wyuczonej zaradności oraz poczucie tożsamości.
Kolejną grupą cech potencjału człowieka będą jego kompetencje wyrastające
z pozytywnych doświadczeń skutecznego rozwiązywania zadań i oddziaływania na
otoczenie. Zasadniczą rolę w tej kategorii potencjałów można przypisać postawom
twórczym, otwartością na poszukiwanie nowych rozwiązań, elastycznemu działaniu
oraz kompetencjom emocjonalnym. Istotną grupę potencjałów stanowią umiejętności
społeczne, szczególnie komunikacyjne oraz umiejętność doceniania jako alternatywa
wobec porównań i negacji.
To jaki posiadamy potencjał związany z naszymi umiejętnościami społecznymi oraz
zasobami osobistymi buduje jakość wsparcia społecznego. Ważne jest kto nas otacza
i wspiera ma bezpośrednie przełożenie na poczucie więzi, przynależności, bliskości oraz
na wymiar podejmowanych działań w wychodzeniu poza utarte schematy życia. Buduje
również poczucie solidarności i bezpieczeństwa w pokonywaniu trudności, motywując
zarazem do podejmowania działań zaradczych.